Oliwia Pieściuk – trzy wiersze

san francisco podczas rekreacji

jednostka włócznik
siedemdziesiąty ósmy? chyba tak
to rok przed tobą i dwa lata przed nim
to całe dekady samotnej matki i samotnych dzieci
ale potem były kanada, meksyk, falklandy
i lodowce, o tak, kochał lodowce
na mapie nie było polskiej wsi, białych kur, ciasnego mieszkania nad barem
był ocean

i nieskończona

przestrzeń?

 

flakon słonej wody jako pamiątka
wódka na antarktydzie i polowanie na pingwiny
kręte przesmyki między lodem, odmarznięte palce
na obu półkulach
a tu? zobacz. a tu my, a tu on
oczy mamy takie same

otulina

pamiętasz? te wysokie topole, strach przed huraganem
wataha składała się z dwunastu osobników

zimą szukałyśmy ich śladów w głębokim śniegu
wschodów słońca w pulsującej ciszy lasu

i długich wieczorów nad trzęsawiskiem
czapla patrzyła z gęstwiny traw

nauczyłaś mnie już wszystkiego co wiem
ale nie pamiętam w którym miejscu

płynęła

artefakt

wiatr odezwał się głosem starej olchy
czarny las pochłania ścieżkę
będzie burzliwe lato

spadają pierwsze krople gorącego deszczu
odciski łap są pradawne, od zawsze
parły bezpiecznie do ruin

taras rozwidlał się na północ i na południe
sprawnie rozbierali szklarnię gołymi rękami
patrz pod nogi, uważaj na węże

wspomnienie szwecji, arktyki, zimy stulecia
syreny w pięciometrowej zaspie
żebyście byli bezpieczni
nic więcej