Katarzyna Kamińska – dwa wiersze

Wylinka

burza wyrwała parkowi drzewa
po szkole szacowałam straty
włosy w za ciasnej kitce
za ciężki plecak od niewypowiedzianego

granica dnia wyznaczona przez program telewizyjny
krwawiące dziąsła po umyciu
czas którego nie dało się jeszcze drażnić językiem
myślenie jak reklamami za dużo i za mało naraz

ukryłam się w leju po przewróconym dębie sadzonym pruską dłonią
nie wróciłam tak szybko jak chcieli
uczyliśmy się szybciej grzechów niż błogosławieństw
krzyczała na nas na religii

zaklepane – zachodzące na czerwono słońce
to znaczy jutro znowu będzie wiało

Gniazdo szerszeni

na ławkach pod klatkami o tej porze widać tylko starsze kobiety
wyciągają głowy ku światłu jak kwiaty

atlas osiedla: nie pytaj o tą która wypadła z okna tą która wyślizgnęła się światu
kto pije kto nie wychodzi kto się kłóci i nie
rozwodzi kto nie wraca chociaż potrafi

ogłoszenia wygnać gołębie założyć niebu kolce

ogłoszenia wygnać szczury choć zawsze w końcu nas przechytrzą
umieją wybrać jednego który wywróży ich przyszłość z trutki
pytanie którego nikt nie wypowie na głos

ogłoszenia nie opowiadaj innym że jedziemy na wakacje

pojechali
a pod dachem ich balkonu rozwija się gniazdo szerszeni
okiem krótkowidza można pomylić je z pszczołami