Kacper Kiejda – dwa wiersze

Pozytywnie martwy

Kocham, kiedy pada deszcz
i osiedlowa droga staje się małymi mazurami.

Kiedy ciało komendanta utonęło w wodzie,
każda rzeka została nazwana jego imieniem.
Strzelbę wyrzucili 50 metrów dalej,
od tamtej pory żyjemy pod jego cieniem.

Druga dzielnica jest pozytywnie martwa,
nikt nie stoi przed sklepem sprzedając papierosy.
Zniknęły drzewa, pod którymi wzywa się boga
i ludzie wpychający nam produkty.

Horyzont zmalał dzięki nowym inwestycjom.
Niebo wygląda jak pomalowany karton,
nad nami zapalono świeczkę o zapachu aluminium
i jesteśmy gotowi na koniec.

Zachodzi słońce, zaczynamy się czuć jak w kloszu.
Nastolatki przekraczają prędkość na parkingu przed Kauflandem,
ich przekrwione oczy mogą oglądać świat takim, jaki jest.
Ja też pozwalam sobie wtedy na więcej, siedząc na ławce z wyłamaną belką.

Cisza, parę krzyków w oddali, cisza.
Psy przebiegają mi drogę jak śmigłowce bombowe.
Od tej chwili zacząłem liczyć godziny.

Najbardziej nienawidzę tygodni nieczucia, które przecinają minuty na pół
i momentów, kiedy tu jestem i nie ma mnie na raz.

Ściany

Sąsiadce w oczach zapalił się pożar.
Wymarzyła życie w przemysłowym przedmieściu,
gdzie opowiada swojej ciotce o przyjemności
w oglądaniu publicznych egzekucji i smutku,
kiedy jej córka zaczyna się stawać coraz bardziej jak ona, dokładnie o 17:30,
gdy światło nie wpada przez dziury w drewnianej dobudówce.
Tamta słucha jej jak sprzedawcę paneli słonecznych.
Sama dobrze wie, że każde życie polega na umieraniu.
Zaczęła myśleć o mężu, którego zakład zamknęli tydzień temu
oraz o pokoju, który chcieli pomalować od miesięcy,
ale dalej nie mogą wybrać koloru.
Ma dużo czasu i zamierza zmarnować go co do minuty.