Julian Kazberuk – cztery wiersze

Turnus

Czy kochany dwunóg to tylko
wydelikacony okaz hodowlany?
Czy może człowiek jest w stanie
wykrzyczeć ich monodram w przestrzeń?

Ja – obracam się w kalejdoskopie
motywów, całkowicie znoszonych.
O rzeczach, o których nie można mówić,
robi się, zamiast tego stand-up.

Czy to turnia, czy to wydma? Wspinam się i osuwam
jak z jakimś starym chińskim przysłowiem:
„Jeśli obetniesz paznokcie po zachodzie: oszalejesz”.

Cień stodoły

Świat miał kiedyś aureole, a teraz…
tylko ozonową poświatę.
Odbija słońce, które pizga
niczym śmiech dziecięcy
słoneczka teletubisiów.

Podobno wiele można ugotować
w trzydziestu sześciu i sześciu.
Dwie głowy szczerzą się
na ramionach wagi,
na których można wznosić kraje.

Jak już wiatr dalekiego wchodu
przecedzi myśl albo przetnie ją
kant zwrotnika, spytam,
żywizny o imiona.

Tasiemka matrycy

Wpadłem w piosenkę.
Był tam wers:
With future pixels in factories far away.
Były podobne wersy
w kilku innych wariacjach,
a pamiętam tylko ten.
Skąd śnieżenie?

Dwadzieścia parę i słyszę
jak duchowy bliźniak mówi:
– Kiedyś to…, a teraz to nie…
No kurwa proszę was,
przecież my jeszcze: „kiedyś”.
Może nas zbadają wariografem,
Jak długo jeszcze te wejrzenia?
– z ust nie kapie.

Nasiono

Dłoń w dłoni rozrasta się jak inwazyjne drzewo.
Duch tego świata jest chodnikiem,
nogi wahają w stabilności, a dłonie szukają poręczy.

Udawaliśmy z siostrą dom zatopiony w trwaniu.
Chwilowo udaję, patrząc na Harlem polski centralnej,
smak bezalkoholowego piwa i decaf.

Zjeżdża z nieba na drogę mosiądz machiny bogów,
który z czasem zastępuje: chrom i ekoskóra.
W tych jest gdzieś ukryte głębokie rozczarowanie.

Ucieczka w kontur dziecięco-małych domków.
Mogłaby trwać wakacjami. To w ich stronę pryska każda
autobusowa iskra na zajezdni nicości.