Clifton Gachagua – trzy wiersze (tłum. Krzysztof Katkowski)

Nagroda Nobla z Medycyny

Wybrałem jej numer. Rozmawialiśmy o Yamanace i komórkach
pluripotentnych. O odwracaniu życia i o gejach, którzy mają dzieci
ze swoich komórek skóry.
Ale kiedy wspomniałem jej czarne pończochy, te
z misternym wykończeniem, stwierdziła, że takich
nie ma. Tworzenie definicji naszego życia
wokół raportów laboratoryjnych i długich nocy
z analizami i żelami – to jest wszystko, co mogę mieć.
To jest jedyna droga, by być młodym i zakochanym.
Tak było wczoraj. Ona wygrywa tę noc tym,
jak ciemny może być jej defekt. Widać go tam,
na górnej wardze, jak mitologiczny most.
Etiologii słów możesz szukać
pomiędzy jej nogami.

Szakara

Tańcząc wolno do „Szakary”,
mówię ci
wsadź mnie do pokoju z Felą Kuti, do pokoju
kwadratowego bez okien i drzwi, zupełnie
jak w niesławnej zagadce dla dzieci o jajku* .
Wsadź mnie do pokoju z „Szakarą”,
ja idę tańczyć
Król Dawid
nie ma ze mną szans.
„Szakara” to cicha noc zaraz przy jeziorze
zakłócona tylko przez solilokwium świerszczy.
Jest to wkurzony Miles Davis w błyszczącej,
skórzanej kurtce. Jestem naraz tyloma ludźmi,
kiedy tańczę.

*przyp. tłum. – Bez drzwi, bez okien, a w środku złoty pałac. Co to jest?

Fela Kuti – Shakara : https://www.youtube.com/watch?v=vvYxd35xFx8

Promenada

Pewne prawdy, kiedy trzymasz je naprzeciw światłu,
one zmieniają kolor.
Jestem kartografem wody. Idę,
dopóki ma choć cal głębokości.
W pewnym sensie, to albo jestem psem,
albo tą kobietą, co prowadzi psa.

Na balkonie tarasowym w Abudży
Na balkonie tarasowym w Abudży, gdzie nasze scenariusze
nie muszą być tak oczywiście poetyckie, nie muszą
być widoczne: wyceniaj ciało. Na tarasie
siedzimy, pijąc narodowe piwo,
w jedynym miejscu tutaj, gdzie klimatyzacja jest też i na zewnątrz.
Jesteśmy poetami, którzy muszą pisać scenariusze,
ale niezbyt złożone, żeby nie mieszały.
Później, kiedy jest już późno, a owady to samoloty
i krążą wokół świetlistych kul w mojej głowie,
młody facet gej recytuje z pamięci coś Ngugi Wa Thiongo.
Tego apostoła, wielkiego człowieka z mojego nie tak wspaniałego kraju.
Mówię mu, że nie czytałem jeszcze Ngugiego. Tak naprawdę
to tego nie mówię. Wyjmuję mój telefon,
wchodzę na mojego bloga, czytam im jakiś absurdystyczny wiersz
o dziewczynie, której aksamitki rosły
spod pach.
Po tym, jak ją jebałem,
zostawiłem nasienie
w jej zbiorniku. Oni
zachwycają się moim sprytem, odwagą, oferują mi
prostytutkę. Jeden oferuje mi swoją
macochę. Spieramy się o miejsce ciała w
naszych twórczościach, po tym, jak spędziliśmy dzień,
zostawiając ciała, ale jako słowa
na papierowym tarasie.
Czasami pada, kiedy świeci słońce,
czujemy się jak dziwacy na ziemi.

W nocy szlocham,
z odbytu
wyrastają mi aksamitki.