Aleksandra Kuśnierkiewicz – cztery wiersze

bida z nędzą

była na wschodzie polski, gdy się tam rodziłam,
a nawet dłużej – skapnęła mi w udziale z najmem
mieszkania, którym opłacam czyjąś przynależność
do klasy wyżej. zrozum, bida przykleja się
do podeszwy butów. przenosi drogą komórkową, w szwach,
w spojrzeniu matki, kiedy mówi, że jesteś flejtuchą.
biedne nukleotydy mojego dna

walka na śmierć i życie

znowu selfie w miejscu zatrudnienia
światło wylęga się spod języka
brzęczy silnik komputera, na którym wystukuję:
czterodniowy tydzień pracy
albo śmierć. ładnie wyglądam
w słońcu z placu hallera

o pieczeniu chleba po londyńskiej uczelni

czemu tu pracujesz z takim dyplomem?
cóż, rozkładam ręce – mielę pszenicę –
hoduję zakwas, delikatny – nie wiem
jak opowiedzieć o cudzych ambicjach;
nie dla pieniędzy, to jasne

zanim tu przyszłam, nie mogłam spać
bo śniłam o bankach, garniakach
przyszłych premierów polski, którzy
wszystko widzą z jachtów ojców,
zawsze ojców. chciałam córki,
którą sama złożę z ciasta, pracy rąk.
chciałam zasnąć z grahamką pod kołdrą, syta

pomniejszony o podatek

kraj opanowany, na własność.
pochłaniasz tytoń na katedrze,
gołe nogi wystawiasz na słońce,
wiosna. to doświadczenie
zrównujące, byleby cudze ręce
nie brały ze sterty dóbr narodowych

wyciągam rękę po dobro narodowe,
cudzołożnik, co chce socjal, nagrody,
gołosłowny pit rozlicza poza warszawą,
a w godzinach pracy skręca tytoń.
sterczę przed twoim herbem,
kraj opanowuję powoli