Ilustracja: Konrad Roche
Agnieszka Wrona – wiersz
baśń o developerach
lovecraftowskie kreatury żłopią szpik dwudziestolatków
płonące pnącza wiją się wzdłuż ich krągłych łydek
apokalipsy atrybutem dziś jest ciąg remontów
rozkopane drogi, opóźnienia w rozkładzie zbiorkomów
zza ścian kalafiorowa kakofonia
fala bodźców i brzmień
latem żar, ukrop nieznośny
zimą nikt cię nawet nie przytuli
zgnij, a zostaniesz tylko dysharmonią
iluzja prywatności w feudalnych mackach istoty
o czerwonym oku i lepkim portfelu, obrzydliwie
wilgotne łazienki i kuchnie, a suchych klatek przestrzeń
w gratisie soczysta woń smogu o poranku
absurdów hektolitry wiją się po dywanie
sąsiad na klatce niesąsiadem, fatamorgana złudzeń trwa
wmów sobie wystarczająco mocno, że mieszkasz solo
zeszmacić Kubusia każdy jeden potrafi
Agnieszka Wrona – bochnianka; edytorka i krytyczka literacka. Absolwentka UJ, wiceredaktorka naczelna czasopisma „PoWieki”. Bada korespondencję XIX wieku. Interesuje się archiwistyką (współpracowała z zespołem projektu Archiwum Kobiet), krytyką genetyczną, grafologią. Współpracowała z wydawnictwami Drzazgi i Filtry, pismem „Czas Literatury” oraz działa w fundacji Muzeum Herstorii Sztuk (MuHer). Publikowała m.in. w „Stonerze Polskim”. Lubi astronomię, fotografię, kina studyjne i kolor zielony. Nie lubi homofobii, faszyzmu, braku odpowiedzi, wczesnego wstawania i słodzonej kawy. Skoczyła kiedyś ze spadochronem.
Konrad Roche – @konrad.roche multidyscyplinarny grafik z Gdańska, z zacięciem do czerni, minimalizmu i typografii. Absolwent PJATK oraz ASP, właściciel studia graficznego ROCHE. Gdy znajduje wolną chwilę, patrzy w gwiazdy i marzy, by ruszyć w kosmos.