Ada T. Kosterkiewicz – trzy wiersze

Minecraft
Tego lata nie spuszczaliśmy psów ze smyczy
I nie otwieraliśmy drzwi listonoszom
Zresztą
Dało się przez nie wyjść tylko przypadkiem
Stawiały słuszny opór
Mimo że zrobiliśmy je z wełny

Zamieszkaliśmy w domu jak z minecrafta
I otoczyliśmy go płotem
Wyhodowaliśmy owce z jajek niespodzianek
Służyły nam za towarzystwo aż do jesieni
Wtedy coś się zmieniło
Wełna się skołtuniła i coraz częściej trzeba było
Poddawać ją działaniu wiatru
Wpadać na drzwi niby że niechcący

Z innych domów dochodziły nas wieści o rozrastających się błyskawicznie osadach
I rosnących potrzebach osadników
Ale nie chcieliśmy dawać im wiary
Nic w końcu nie potrafiliśmy dostrzec zza płotu
Który rósł i rósł
Karmiony zrzucaną przed sezonem wełną

Podlewaliśmy nasze psy mlekiem żeby też urosły
Tak na wszelki wypadek
Ale i tak wolały mięso

Another Love
Zbyt długo patrzyłam na coś w rodzaju słońca
Bo przecież nie w słońce
Latami trwa listopad
Dziś mam przed oczami świetlane przyszłości
A to nie ich miejsce oj nie
Trzeba je schować głęboko zakopać

Zbyt długo patrzyłam
Na coś w rodzaju słońca
I teraz zbieram tego plony
Całkiem niejadalne
Chociaż wyglądają jak coś na kształt mąki ale
Nie można podać im nawet ręki a tym bardziej upiec z tego chleba

Poczułam więc że potrzebuję zapętlenia
Pewnej stałej wartości
Ukorzenienia
W danej chwili
W glebie która mnie wykarmiła
W zeitgeiście
Że potrzebuję
17 minut jednej i tej samej piosenki bez przerw radiowych i reklam z YouTube’a
Bo przecież nie chodziło mi o życie w którym pewna jest tylko nieustanna zmiana

Mówisz gluten myślisz niebo myślisz miasto
Gdy chleb upada na ziemię to podnosisz go i całujesz z nabożeństwem?
Bo pomyśl:
Ptakom od chleba pękają żołądki ale są jeszcze szczury
Takie specjalne szczury które żywią się tylko pocałunkami

Tak właśnie działa to miasto.

Jak ból w plecach
Jak odroczone płatności
Jak tanie szmaty z Shein

Jak mnie nakarmisz dobrym chlebem to może dam ci pograć